Я выпил две кружки, и у меня ослабли ноги и завеселела кровь.
— Хмельной, дьявол, а не квас. Куда там ваша шампань — водица! Наш квас от всех хворей в самый раз. Я его сам изготовляю. Черная корка — основа всего. Да еще бочонок дубовый, дедовский, сто лет ему, не менее. Люблю слушать, как бурчит квас у печи под лавкой: топает ножками, стучит в стенки, зрею, мол, зрею, выпускай на волю. А я ему — нет, милок, посиди, покрякай день-два, а там поглядим на твою рожу! И крышкой его поплотнее придавлю. А срок настал — выпускаю. Ну теперь беги, лейся, шуми, сбивай с ног старых, кружи молодых, мочи усы и бороды у добрых людей, нагнетай силушку, освежай душу. Вот он какой, квас-то.
Li malaperis en la enirejo kaj post unu minuto revenis, portante emajlitan ladkruĉon kun kvaso.
— Prenu do, jen fridiĝu. — Kaj li verŝis en ampleksan glazuritan kruĉon ŝaŭmantan fluidaĵon. — Trinku, trinku, amiketo, ĝis vi ekvaporos. Violenta kvaseto, kun kreno, rosino kaj seka pometo.
Mi eltrinkis du kruĉojn, kaj miaj kruroj malfirmiĝis, dum la sangon eniris gajo.
— Ebriiga, diablo, sed ne kvaso. Ve al via ĉampano, ne rivalas — ja simpla akveto! Mia kvas' kontraŭ ajna malsano frakas'. Mi mem ĝin produktas. Nigra sekala panŝelo estas bazo de ĉio. Kaj ankoraŭ la bareleto kverka, ava, cent jarojn aĝa, ne malpli. Mi ŝatas aŭskulti, kiel grumblas la kvaso ĉe la forno subbenke; kalcitras piedete, frapas vandon, deklaras, ke maturiĝas, postulas ellason eksteren. Kaj mi respondas al ĝi: ne, karulo, sidu ankoraŭ iome, bleku tagon-alian. Poste ni rigardos vian muzelon! Kaj mi premas ĝin per la kovrilo plej dense. Sed venis tempo — mi ĝin ellasas. Nu, kuru nun, verŝu vin, bruu, faligu maljunajn, foligu junajn. Aspergu lipharojn kaj barbojn al bonaj homoj. Enpumpu forton-sanon, refreŝigu animojn. Jen kia estas kvaseto mia.
Второй отрывок.
Стокилограммовая Тина Усова несет литровую банку осенней земляники с огорода. Подкатился к ней дядя Юрок:
— Продай, милка, стаканчик?
Тина тряхнула задом, что копной.
— Ишь ты, выдумал… Непродажная…
— Подари рассаду, красавица, — напирает Юрок.
Тина скособочилась, ругает Юрка:
— Пошел, старый хрен, непродажная…
— Давай обменяемся, — не отстает Юрок, — я тебе семян лука с ВДНХ — ты мне пяток розеток земляники, а?
— Ни-ни, непродажная-я!
— Ну, неси, неси, да не лопни, торба, дурью набитая.
Тина вкатила свой огромный живот на крыльцо, и под ней прогнулись полочицы.
— От, купчиха, — говорит мне Юрок, — разбухла, до нее, как до закрытой бочки, не достучишься. Огромная бабец, ты глянь, как ее обнять, ежели влюбишься, тьфу! по частям, разве что?
— Вы уж слишком резки, дядя Юрок, женщина все-таки…
— Да ее дубьем не прошибешь, ничего… ей на пользу, может похудеет чуток.
Centkilograma Tina Usova portas litran botelon-vazon da aŭtuna frago el la ĝardeno. Alruliĝis al ŝi onklo-Jurok:
— Vendu, karulino, glaseton da fragoj?
Tina skuis per la pugo kiel per fojnostako.
— Jen kion elpensis, ruza… Nevenda…
— Donacu priklaĵon, belulino, — insistas Jurok.
Tina flankenkurbiĝis, insultas Jurok'on:
— For, maljuna kreno, nevenda…
— Ni interŝanĝu, — ne retiriĝas Jurok, — Mi al vi semojn de la cepo el Tutunia Ekspozicio — vi al mi kvinon da subtasetoj de fragoj, ĉu?
— Ne-ne, nevenda-a!
— Nu portu, portaĉu, nur ne krevu, sako, per stulto remburita.
Tina enrulis sian gigantan ventron en la peronon, kaj sub ŝi fleksiĝis plankaj bretoj.
— Jen negoculino, — diris al mi Jurok, — disŝvebis, ne reagas al peto, kiel ŝtopita barelo al frapo. Trabo-virinaĉo, rigargu, kiel ŝin brakumi, se iu enamiĝos, kraĉ' al ŝi, neniel ol poparte, ĉu?
— Nu vi jam tro krude, onĉjo Jurok, tamen virino…
— Ja ŝin eĉ kverka klabo ne trabatos, bagatelo, tio al ŝi utilos, eble iomete malgrasiĝos.
В художественной литературе очень большую роль играют слова и обороты, употребляемые в переносном, иносказательном смысле, равно как и особый строй художественного слова, который создает известный ритм прозы. Особенно много сложностей и трудностей вызывают так называемые сквозные метафоры, когда, например, говоря о море, рисуют его садом или, как покажем на примере, колокольный звон изображают в виде пейзажа, как это сделано у И. Евдокимова. Для того чтобы показать ритм прозаического произведения и различные тропы, приводим несколько примеров из романа И. Евдокимова «Колокола» и др.
