Oj! umar Maciek, umar,
luz sie nic nie rusza;
Po kacie to taka sprawa,
Wyszla z Ma?ka dusza,
Oj! a wiezac go wieza,
Przez sam srodek wioski.
Oj! schodza sie do niego
Z calej wsi kumoski.
Oj! a wiezac go wieza,
W marmurowej trumnie.
Oj! a wychodzi harendarz:
«Wroc sie Macka do mnie!»
Umar Maciek, umar, juz ci go nie staje,
Odpusc jemu grzechy, milosciwy Panie.
Boc to czlek grzeczny,
Skoda ze nie wieczny.
Umial nas uciesyc, umial pieknie spiewac.
Lubial czesto takze w karczmie przesiadowac,
Piwa czesto kupil.
Kazdy sie z nich upil.
Sprawial nam ochoty i skrzypce najmowat,
Czasem do bialego dnia z nami tancowal;
Az nam wspomniert milo,
Jakto z Maikiem bilo.
Iuz teraz do karczmy niema po со spiesyc,
Macie juz nie przyjdze, kto nas bedzie ciesyc;
Juz nam nie zaspiewa,
Juz nie kupi piwa…
<Ой! умер Мачек, умер,
Уж не шевельнется;
Такое дело:
Вышла из Мачека душа.
Ой! везут его, везут
На повозке.
Ой! идут за ним
Все его знакомые.
Ой! везут его, везут
В мраморном гробу.
Ой! выходит могильщик:
«Вручайте мне Мачека!»
Умер Мачек, умер, больше нет его,
Отпусти ему грехи,
Господи милостивый.
Хоть он человек грешный,
Не вечно же <об этом> жалеть.
Умел нас утешить, умел красиво спеть,
Любил также часто в корчме просиживать,
Вино покупал,
Всех угощал.
Нанимал скрипачей,
Порой всю ночь с нами плясал,
Так что вспомнить мило,
Как нам с Мачеком было.
Уж теперь в корчму спешить нечего,
Мачек не придет, некому нас веселить:
Никто нам не споет,
Никто нас не напоит.>